• Bibla është Fjala e frymëzuar e Perëndisë, një zbulesë nga Zoti për njerëzimin, me rregulla te  pagabueshme te besimit dhe sjelljes, dhe superiore ndaj ndërgjegjes dhe arsyes, por jo në kundërshtim me arsyen (2 Timoteut 3:15-16; 1 Pjetrit 2 : 2).

•Vetem një Perëndi i vërtetë e ka zbuluar vetveten si vetë-ekzistues ne përjetësi, I vetë-shpallur “Unë jam” dhe e ka zbuluar Veten më tej si personifikim I  parimeve të marrëdhënieve dhe bashkimit, dmth, të Atit, Birit dhe Fryma e Shenjtë (Ligji i Përtërirë 06:04 , Mark 12:29; Isaia 43:10, 11; Mateu 28:19).

• Njeriu u krijua i mirë dhe i drejtë, sepse Perëndia tha: “Ta bëjmë njeriun sipas shëmbëlltyrës sonë dhe në ngjasim me ne”. Por njeriu, duke  bere shkelje ne menyre  vullnetare, ra, dhe shpresa e tij e vetme e shpëtimit është në Jezu Krishtin, Birin e Perëndisë (Zanafilla 1:26-31: 3:1-7; Romakëve 5:12-21).

• Hiri i Perëndisë, i cili sjell shpëtimin, u shfaq gjithë njerëzve, nëpërmjet predikimit të pendimit drejt Zotit dhe besimit ndaj Zotit Jezu Krisht, njeriu është i shpetuar me ane te rilindjes dhe të ripërtëritjes së Frymës së Shenjtë, dhe, duke qenë i justifikuar me anë të hirit, nëpërmjet besimit, ai bëhet një trashëgimtar i Perëndisë sipas shpresësse jetës së përjetshme (Titit 2:11, Romakëve 10:13-15, Luka 23:47; Titit 3:5-7). provae “brendshme” për besimtarin te shpëtimit të tij është ne dëshmine e drejtpërdrejtë te Frymës se Shenjte (Romakëve 8:16). Prova e “Jashtme” e shpëtimit tek të gjithë njerëzit është një jetë me  drejtësinë dhe shenjtërinë e vërtetë.

• Akti i pagëzimit si  një varrim me Krishtin duhet të respektohet si urdhër në Shkrimet, nga të gjithë ata që janë penduar dhe në zemrat e tyre kanë besuar me të vërtetë në Krishtin si Shpëtimtarin dhe Zotin e tyre. Në këtë mënyrë, ata kanë trupin e larë në ujë të pastër si një simbol i jashtëm i spastrimit, ndërsa zemra e tyre tashmë jane spërkatur me gjakun e Krishtit si një spastrim i brendshëm. Kështu, ata deklarojnë në botë se kanë vdekur me Jezusin dhe se ata jane gjithashtu të ringjallur me Të per te  ecurnë risinë e jetës (Mateu 28:19; Veprat 10:47-48; Romakëve 6:4; Veprat e Apostujve 20:21; Hebrenjve 10:22).

• Darka e Zotit, e përbërë nga elementet, bukë dhe fryt i hardhisë, është simbol I shprehur për bashkendarjen tonë me natyren hyjnore te Zotit tonë Jezu Krisht (2 Pjetri 1:4), një përkujtimore e vuajtjeve dhe vdekjes së Tij (1 Korintasve 11:26). Ajo është e urdhëruar në të gjithë besimtarët “derisa Ai të vijë.”

• Që të gjithë besimtarët kanë të drejtë për të, dhe duhet me entuziazëm të presin dhe kërkojnë me zell, premtimin e Atit, pagëzim në Frymën e Shenjtë dhe zjarr, sipas urdhërit të Zotit tonë Jezu Krisht. Kjo ishte përvoja normale e të gjithëve në kishën e hershme kristiane. Me kete vjen fuqia e pushtetit për jetën dhe  shërbimin, me te mirennga dhuratat dhe përdorimet e tyre në punën e sherbeses  (Luka 24:29; Veprat e Apostujve 1:4; 1:8; 1 Korintasve 12:1-31). Kjo përvojë e mrekullueshme dallon nga dhe pas përvojës së lindjes së re (Veprat 10:44-46; 11:14-16; 15:7-9).

• Në pagëzimin e besimtarëve, si një vepër unike e Frymës së Shenjtë të një dëshmie e cila është duke folur ne gjuhët e tjera si Fryma e Perëndisë u jep atyre shpreheshin (Veprat 2:4). Manifestim i të folurit në gjuhë të tjera, në këtë rast, është e njëjtë në thelb si dhurata e gjuhëve (1 Korintasve 12:4-10, 28) por të ndryshme në qëllim dhe përdorim.

• Shkrimet mësojnë një jetë shenjtërie, pa të cilën asnjë njeri nuk do ta shohë Zotin. Me anë të fuqisë së Frymës së Shenjtë ne jemi në gjendje t’i bindemi urdherit , “Jini të shenjtë, sepse unë jam i shenjtë.” I tere Shenjtërimi është vullneti i Perëndisë për të gjithë besimtarët, dhe duhet të ndiqet me zell duke ecur në bindje ndaj Fjalës së Perëndisë (Hebrenjve 12:14, 1 Pjetrit 1:15-16; 1 Thesalonikasve 5:23-24, 1 Gjoni 2:06).

• Kisha eshte trupi i Krishtit, banimi i Perëndisë me anë të Frymës me emërimet hyjnore për përmbushjen e Porosisë së Madhe. Çdo besimtar, lindur nga Fryma, është një pjesë integrale e kishës së të parëlindurve që janë shkruar në qiej (Efesianëve 1:22-23, 2:22, Hebrenjve 00:33).

• Një sherbese e  quajtur hyjnore dhe shuguruar nga  shkrimet e shenjta është dhënë nga Zoti ynë për një qëllim të dyfishtë: ungjillizimin e botës, si dhe ndërtimin e trupit të Krishtit (Marku 16:15-20; Efesianëve 4:11-13).

• Shpëtimi nga sëmundjes eshte siguruar dhe është privilegj i të gjithë besimtarëve (Isaia 53:4-5; Mateu 8:16-17).

• Ringjallja e atyre që kanë rënë në gjumë në Krishtin dhe kthimin e tyre, së bashku me ata që janë të gjallë dhe te mbeturit deri në ardhjen e Zotit, është shpresa e menjëhershme dhe e bekuar e kishës (1 Thesalonikasve 4:16-17; Titit 2 : 12; 1 Korintasve 15:51-52; Romakëve 8:23).

• Shpallja e Zotit Jezu Krisht nga qielli, e shpëtimi i konbit teIzraelit, dhe mbretërimi mijëvjeçar i Krishtit në tokë është premtim biblik dhe shpresa e botës (2 Thesalonikasve 1:17; Zbulesa 19:11-14, Romakët 11: 26-27; Zbulesa 20:1-7).

• djallin dhe engjëjt e tij, bisha dhe profeti i rremë, dhe kushdo që nuk është gjetur të shkruar në librin e jetës, do të hidhen në mundim të përjetshëm në liqenin që digjet me zjarr dhe squfur, që është vdekja e dytë (Zbulesa 19 : 20; Zbulesa 20:10-15).

• “Sipas premtimit të Tij, presim qiej të rinj dhe një tokë të re ku banon drejtësia” (2 Pjetrit 3:13; Zbulesa 21:1).